گردشگری سلامت (Health Tourism) شاخه‌ای از صنعت بزرگ گردشگری به شمار می‌رود که طی آن افراد با اهداف پزشکی، تندرستی و حفظ سلامتی خود سفر می‌کنند. همچنین ممکن است سفرها با اهداف دیگری انجام شود اما گردشگر در مقصد، از خدمات پزشکی استفاده کند و یا به مقاصدی چون اسپاها و طبیعت بکر جهت کسب آرامش و یا درمان مراجعه نماید. سازمان جهانی گردشگری (UNWTO) تعریفی جامع از گردشگری سلامت ارائه داده که عبارتست از: "استفاده از خدماتی که به بهبود سلامتی جسمی و روحی فرد (با استفاده از آب و هوا، مداخلات پزشکی، آب‌های گرم و غیره) منجر می‌شود و در مکانی خارج از محل زندگی روزمره فرد، در مدت زمان بیشتر از 24 ساعت و کمتر از یک سال به طول بی‌انجامد." وجود امکانات و خدمات در حد کشورهای جهان اول و هزینه‌ها در حد کشورهای در حال توسعه شعار جهانی توریسم سلامت محسوب می‌شود.

مختصری از تاریخچه گردشگری سلامت:

قدمت گردشگری سلامت به عصر برنز اروپا و یونان باستان می‌رسد و اشکال ابتدایی آن به سفر به چشمه‌های آب گرم و معدنی محدود می‌شد. یکی ازاین چشمه‌ها آن سوی دریای مدیترانه در منطقه‌ای به نام "اپیدوریا" قرار داشت و زائرین برای نیایش و شفا گرفتن به این منطقه می‌آمدند. در هند نیز با گسترش یوگا و طب افراد زیادی برای درمان به این کشور مراجعه می‌کردند. اپیدوریا را می‌توان قدیمی‌ترین خاستگاه گردشگری سلامت دنیا دانست. در قرون وسطا نیز آب‌های معدنی را شفابخش می‌دانستند. این ایده نخستین بار در قرن 16 میلادی به دنبال جستجو برای چشمه‌ی جوانی شکل گرفت. در قرن 17 و 18میلادی نقاطی از دنیا همچون شهر بادن‌بادن آلمان با چشمه‌های آب معدنی فراوانش مطرح شد و مردم از گوشه و کنار قاره اروپا برای استفاده از آب و رسوبات چشمه‌ها، به این شهر می‌رفتند. به قرن 19 میلادی می‌رسیم، در طول این قرن مردم طبقات متوسط شهرنشین، آب و هوای دلنشین کوهستان‌ها را بهانه‌ای برای فرار از شلوغی و آلودگی شهرهای صنعتی می‌دانستند. دوره جدید گردشگری سلامت در سال 1939 با افتتاح مناطقی نزدیک به چشمه‌های آب گرم، این شاخه از گردشگری بیشتر مورد توجه قرار گرفت و در قرن اخیر نیز با توسعه و معرفی روستاهای سلامت در سراسر دنیا و پیشرفت علم پزشکی و تجهیز بیمارستان‌ها، گردشگری سلامت وارد مرحله نوینی شده است.